بررسی تاثیر آموزش تنفس دیافراگمی بر بهبودی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی

چکیده

زمینه و هدف پژوهش

تنگی نفس موجب محدودیت فعالیت جسمی و وضعیت عملکردی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی می شود. در این مطالعه عملی به بررسی تاثیر مداخله آموزش تنفس دیافراگمی بر عملکرد بیماران مبتلا به نارسایی قلبی پرداخته ایم.

مواد و روش ها

مطالعه حاضر از طرح تحقیق نیمه تجربی با گروه کنترل تبعیت می کند. مداخله آموزش تنفس دیافراگمی در طول ۸ هفته با پیگیری در ۵ پنجم انجام شد. گروه مداخله (۱۸ نفر) آموزش پایه را دیده و چهار تماس تلفنی دریافت کردند. گروه کنترل (۱۸ نفر) فقط چهار تماس تلفنی و اطلاعات بهداشتی عمومی را دریافت کردند.

بحث یافته ها

نتایج تجزیه و تحلیل مدل مختلط خطی با سایز اثر (η۲) نشان داد که تنگی نفس در هر دو گروه بهبود یافته است اما تفاوت اندکی در دو گروه وجود دارد. در مقایسه توجه به تنهایی، در گروه مداخله سطح فعالیت جسمی (بسط کاری: η۲ = .۰۱۵) و وضعیت عملکردی (η۲ = .۰۱۳) در طی پیگیری ۵ ماهه افزایش یافته بود، و شمارش فعالیت نیز در هفته ۸ افزایش یافته بود (η۲ = .۰۷۰).

نتیجه گیری

این مداخله محسوس بوده و تاثیر خوبی بر عملکرد و فعالیت بیماران داشت اما نه از طریق کاهش تنگی نفس. بیماران ممکن است بخاطر آموزش های استفاده از تنفس دیافراگمی سطح فعالیت جسمی خود را افزایش داده باشند. بررسی بیشتر این مداخله و اثرات فیزیولوژیک زمینه ای آن لازم است.

واژه های کلیدینارسایی قلبی، تنفس دیافراگمی، تنگی نفس، فعالیت فیزیکی، وضعیت کارکردی، تحقیق پرستاری، تحقیق نیمه تجربی

منبع:

Seo Y., Yates B., LaFramboise L. et al. (2016). A Home-Based Diaphragmatic Breathing Retraining in Rural Patients With Heart Failure, West J Nurs Res, 38(3): 270-291.